Na het winnen van de verkiezingen door Trump verviel het westers mediapolitieke landschap wederom in de veroordelende toon die ze in de aanloop naar de verkiezingen heeft opgebouwd rondom zijn persoon en zijn sociaal-liberale/ecologische punten. Dit vergrootglas negeert de aspecten die de westerse establishment wérkelijk dwarszitten: niet de sociaal-liberale kwesties, maar de reële economisch-politieke macht die ze verliezen met de komst van Trump. De anti-establishment retoriek van Trump vanuit zijn campagne wordt met zijn inauguratiespeech doorgetrokken naar zijn presidentschap. Of hij deze ook waar gaat maken blijft echter een tweede.
Wederom schijnt het nodig te zijn mede te delen dat ik óók de sociaal-liberale aspecten van Trump niet omarm, wat dat betreft: ‘I feel the bern’ om zo maar te zeggen. De Verenigde Staten is op wat kuststrookjes na altijd een zeer conservatief land geweest en Trump is in het republikeinse landschap eerder juist uitzonderlijk sociaal-liberaal t.o.v. zijn partij, meer hierover in ‘Voorbij de schock: het begrip voor de Trumpstemmer‘.
In een gepolariseerd westen is een oproep voor nuance en begrip geen dankbare taak, het oordeel heerst. Dat het westerse mediapolitieke landschap een echo is van de Amerikaanse gevestigde belangen hoeft ons wellicht niet zo te verbazen. De ondemocratische supranationale instellingen die in de ogen van Trump de natiestaat en stem van het volk ondermijnen en slechts een kleine globale elite verrijken, zijn ook de instellingen die ons establishment hun politiek-economisch speelveld geven.
Neem de NAVO, een instantie waaraan de VS disproportioneel bijdraagt, dat zijn bestaansrecht rechtvaardigt met gezochte vijanden in eerst Iran of nu Rusland. Of de handelsverdragen die soevereiniteit ondermijnen naar niet-democratische instanties en ‘de enkelen’ bevoordelen i.p.v. de middenklasse, neem ons Oekraïneverdrag bijvoorbeeld. Binnen een uur van Trump’s aantreden is het Trans Pacific Partnership (TPP) gesneuveld en gaat de North American Free Trade Association (NAFTA) heronderhandeld worden ‘in het belang van de middenklasse’. Dit hernieuwde nationalisme is in de ogen van het mediapolitieke landschap -en haar volgers- per definitie een slechte ontwikkeling die grotendeels gebaseerd is op fictieve angsten. Journalistiek ontbreekt en de echo heerst. Alsof vreedzame westerse samenwerking niet mogelijk is zonder deze instanties. Alsof we ten prooi gaan vallen aan onze gemaakte Russische ‘vijand’. Overigens zijn we al lang blind voor de niet-westerse samenwerkingsverbanden zoals AIIB, OBOR, CIS of bijvoorbeeld de EEU die natiestaten wél op gelijke voet plaatst en op basis van instemming, niet macht, opereren.
‘We do not seek to impose our way of life on anyone, but rather to let it shine as an example, we will shine for everyone to follow.‘, aldus Trump in de inauguratiespeech. Westerse ‘samenwerking’ kenmerkt zich juist door hegemonie in bijvoorbeeld supranationale instellingen als het IMF die zich mengen in binnenlands beleid -of regime change voor de ongelukkigen.
Dat het westers mediapolitieke landschap geen oor heeft voor wederhoor is begrijpelijk, ze voedt het steeds verder eroderende gezag dat ze nog uitstraalt. Neem deze twee artikelen met perspectieven die zelden (in diepte) besproken worden, (1) Glenn Greenwald: The Deep State Goes to War With President-Elect, Using Unverified Claims, as Democrats Cheer of (2) Chris Hedges: The Real Purpose of the U.S. Government’s Report on Alleged Hacking by Russia. We maken onszelf de anti-Trump retoriek veel te makkelijk eigen. De verdeel-en-heers focus op sociaal-liberale aspecten is hautain zonder zelfreflectie en hypocriet zonder verantwoordelijkheid te dragen voor falende westerse verhaallijnen. Ons mediapolitiek landschap laat de onvrede enkel nog verklaren middels ‘de kleingeestigen’, ‘racisme’, ‘simpel populisme’ of zelfs ‘neo-fascisme’ en voedt zodoende een initiële kleine basis in haar extreme opvattingen, maar bovenal een samenleving die haar sociale cohesie, het luisterend oor en haar zoektocht naar begrip inwisselt voor het makkelijke oordeel en haar moreel-superieure gelijk. De ironie is dat juist diegene die zich het hardst beroepen op moreel-ethische waarden, ze het hardst aan het ondermijnen zijn in de polarisatie die ze voedt.
Een niet-polariserende interpretatie van Trump’s inauguratiespeech.#Inauguratiespeech #Inauguratie #Trump https://t.co/ny1C8JTMPp
— Seth Lievense (@SethLievense) 21 de enero de 2017
Leave a Reply